Θα `ρθεί μια μέρα που θ’ αφήσω αυτό το φόβο πίσω μου
Θα γίνει δέντρο και θα παίζουν από κάτω τα παιδιά
Θα είναι χαρτί που στροβιλίζει ο αέρας μακριά
Και θα ξυπνήσω απ’ το βαθύ, απ’ το μεγάλο λήθαργο
που με κρατάει μακρυά σου παγωμένο και βουβό
Θα είναι μια μέρα γιορτινή όταν θα έρθω να σε βρω
Κάτω απ’ του χρόνου τις σκουριές βρήκαν τα μονοπάτια σου
μα το χρυσάφι τα παιδιά το `χουνε κρύψει από καιρό
σε μια θαλασσινή σπηλιά σ’ ένα απότομο γκρεμό
Θα `ρθεί μια μέρα που θ’ αφήσω αυτό το φόβο πίσω μου
Θα γίνει δέντρο και θα παίζουν από κάτω τα παιδιά
Θα είναι ο καπνός από ένα τρένο που σφυρίζει μακριά
Πόσο όμορφο; Kάθεσαι στο σκοτάδι του δωματίου σου και κοιτάς απ’ έξω τα πυροτεχνήματα. Το χέρι σου κάνει ασυναίσθητα κίνηση για να πιάσει ένα άλλο χέρι, να μοιραστεί τη στιγμή.
Και το χέρι αυτό βρίσκεται τρεις θάλασσες μακριά.
I don’t know you
But I want you
All the more for that
Words fall through me
And always fool me
And I can’t react
…
Σπάνια γράφω σε πρώτο πρόσωπο. Έχω διάφορα να πω. Κάποια στιγμή θα τα βάλω σε σειρά και θα τα γράψω. Αναζητώ ακόμη ισορροπίες στη νέα μου ζωή.
Με τη μουσική να είναι πάντα εκεί, να μου κάνει παρέα, να με ξυπνάει, να διαβάζει μαζί μου, να με τριγυρνάει στο Λονδίνο, να με βάζει για ύπνο. Πολλή μουσική! Σε όλες τις αλλαγές άκουγα πολλή μουσική.
Τα πράγματα εδώ κυλούν όμορφα.
Όχι εύκολα. Όμορφα.
Κι οι μέρες περνούν. Σαν τα σύννεφα έξω από το παράθυρό μου.
Στην τελική, πάντα υπάρχουν λόγοι για να ζωγραφίζεις χαμόγελα στη φάτσα σου.
Δε νομίζεις;
Είναι αυτό το είδος μουσικής που σκάβει μέσα σου.
Σκάβει και σου βγάζει στην επιφάνεια τα πιο ωραία ή τα πιο άσχημα συναισθήματα.
Φαντάσου το αποτέλεσμα αν συνδυάσεις αυτή τη μουσική, με ένα βικτωριανό γοτθικό παρεκκλήσι, βυθισμένο στο ημίφως κεριών.
Μυσταγωγία.
Έτσι ακούσαμε τους The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, χτες βράδυ στο Union Chapel του Λονδίνου. Καθιστοί, με τσάι μέντας και ζεστή σοκολάτα.
Είναι η φάση που τα ωραία τελειώνουν. Η φάση που απορείς πότε πέρασαν σχεδόν τέσσερις μήνες. Και να πεις ότι δεν ήταν γεμάτοι μήνες. Το πιο γεμάτο καλοκαίρι. Το καλοκαίρι μετά τη σάπια, ψυχοφθόρα και ανούσια στρατιωτική θητεία. Το καλοκαίρι πριν το μεταπτυχιακό. Πρόσωπα, μέρη, παραστάσεις, ανατροπές.
Όσο κι αν το ανέβαλα τόσο καιρό, ήρθε η ώρα να γεμίσω τη βαλίτσα. Από αύριο άλλη χώρα, άλλη ζωή. Το επόμενο βήμα.
Κι αυτό το κάρμα, τα φέρνει έτσι που οι αποχαιρετισμοί δεν αντέχονται. Κάποιους θα ήθελα να μπορώ να σας χαιρετάω για μέρες, και πάλι δε θα μου έφτανε. Κάποιους δε σας χαιρέτησα.
Πώς γίνεται να σχεδιάζεις και να περιμένεις κάτι για μήνες και την τελευταία ώρα να νιώθεις ότι πέφτεις πάνω σε τοίχο; Είναι κι ο καιρός που αποφάσισε να με χαιρετήσει με την πρώτη βροχή. Προσθέτει στη μελαγχολία. Είναι κι αυτή η βαλίτσα που δε γεμίζει με τίποτα.
Οι τελευταίες μέρες ήταν τόσο έντονες και χαλαρές παράλληλα. Ωραίες μέρες. Μέρες που θυμάσαι μετά από χρόνια και πιάνεις τον εαυτό σου να χαμογελάει ασυναίσθητα. Σας ευχαριστώ γι’ αυτό. Στα καλύτερα που έρχονται παιδιά! Εδώ θα είμαστε πάλι και θα προχωράμε παρέα τις ζωές μας. Γι’ αυτό είναι οι φίλοι.
Κι επειδή πολύ το μαύρισα και δε ήταν αυτός ο σκοπός μου…
Now get this London calling, yeah, I was there, too An’ you know what they said? Well, some of it was true! London calling at the top of the dial After all this, won’t you give me a smile?
Η Αρεοπαγίτου προσπαθεί να ξαναγίνει δρόμος. Εγώ προσπαθώ να γίνω πάλι άνθρωπος.
Αλλά, κάπου εκεί στην αλλαγή στο 2:10, ο κόμπος στο λαιμό σπάει. Όσο κι αν τον κρύβω, είναι εκεί. Είναι εκεί…και σπάει.
Σε ευχαριστώ που μου το θύμισες.
Είναι από αυτά τα βράδια που σου σκάνε απροειδοποίητα όλα μαζί. Είναι από αυτά τα βράδια που έχεις τόση ανάγκη να μιλήσεις και δε μπαίνουν σε σειρά οι λέξεις. Πού πρέπει σε κάποιον να τα πεις, αλλά ακόμα κι ο τύπος στον καθρέφτη κοιτάει αλλού.
Θέλω τόσα να σου πω και δε μου βγαίνουν λέξεις. Ίσως είναι καλύτερα έτσι, ίσως πάλι όχι.
thoughts of a tibetan monkey 